نشد آیینه کیفیت ما ظاهر آرایی

نهان ماندیم چون معنی به چندین لفظ پیدایی

به غفلت ساخت دل تا وارهید از غیرت امکان

چه ها می سوخت این آیینه گر می داشت بینایی

مزاج عافیت یکسر شکست آماده است اینجا

همه گر سنگ باشد نیست بی اندوه مینایی

بلد عشق است از سر منزل مجنون چه می پرسی

که اینجا خانه ها چون دیدهٔ آهوست صحرایی

خیال زندگی پختن دماغ هرزه می خواهد

همه گر دل شود آیینه ات آن به که ننمایی

علف خواری نباید سر کشد از حکم گردونت

که دوش از بار اگر دزدی به زیر چوب می آیی

ز ننگ اعتبار پوچ هستی بر نمی آید

عدم کرد از ترحم پیکر ما را هیولایی

نوایی از صدف گل می کند کای غافل از قسمت

لب خشکی که ما داریم دربایی ست دریایی

به خاموشی مباش از نالهٔ بی رنگ دل غافل

نفس چندین نیستان ریشه دارد از لب نایی

به خواب ناز هم زان چشم جادو می کشد قامت

به انداز بلندیهای مژگان فتنه بالایی

نهان می دارد از شرم تکلم لعل خاموشش

چو بند نیشکر در بوس هم ذوق شکرخایی

هلال اوج قدر از وضع تسلیم تو می بالد

فلک فرشی گر از خود یک خم ابرو فرود آیی

ندانم با که می باید درین ویرانه جوشیدن

به هرمحفل که ره بردم چو شمعم سوخت تنهایی

هوای دامن او گر نباشد شهپر همت

که بر می دارد از مشت غبارم ناتوانایی

چه سان از سستی طالع ز پا افتاده ام بیدل

که تمثال ضعیفم را کند آیینه دیبایی